تاثیر تواتر بازخوردهای کلامی بر یادگیری و اجرای حرکتی کودکان دچار اختلال هماهنگی رشدی

مقدمه و اهداف یکی از مشکلات عمده کودکان دچار اختلال هماهنگی رشد، یادگیری مهارت های حرکتی است. ازآنجایی که شیوع این اختلال در بین کودکان قابل توجه است، پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر تواتر بازخورد کلامی بر یادگیری مهارت پرتاب کردن کودکان دچار اختلال هماهنگی رشدی انجام گرفت. مواد و روش­ها جامعه مورد مطالعه کودکان 5 تا 7 ساله دختر و پسر دانش­آموز شهرکرد دچار اختلال هماهنگی رشد بودند که تعداد 40 کودک به شکل داوطلبانه در مطالعه شرکت کردند. در پژوهش شبه تجربی حاضر با طرح پیش­آزمون-پس­آزمون، شرکت­کنندگان در چهار گروه؛ بازخورد 100 درصد (10 نفر)، بازخورد 50 درصد (10 نفر)، بازخورد کاهنده (10 نفر) و کنترل (10 نفر) به شکل تصادفی تقسیم شدند. ابزارهای مورد استفاده برای جمع­آوری اطلاعات شامل پرسش­نامه تشخیصی dcdq’7 و آزمون دقت پرتاب کودکان چیویاکوسکی بود. داده­ها از طریق آزمون­های تحلیل واریانس یک طرفه، تحلیل وارانس مرکب با اندازه­گیری مکرر و آزمون تعقیبی lsd تجزیه و تحلیل شد. یافته­ها نتایج نشان داد، روش­های مختلف تواتر بازخورد تاثیر متفاوت و معناداری بر یادگیری مهارت حرکتی شرکت­کنندگان داشت (001/0=,p 402/9=f). ضمن اینکه بازخورد با تواتر 50 درصد بهترین اثر را بر یادگیری مهارت حرکتی داشت (01/0نتیجه­گیری نتایج تحقیق حاضر تایید­کننده نظریه هدایت در بازخورد می­باشد. لذا توصیه می­شود برای آموزش مهارت مورد نظر در کودکان دچار اختلال هماهنگی رشد از روش بازخورد با تواتر 50 درصد استفاده شود.